Sessizliğin sesi
Kafamda uzun zamandır “sessizliğin sesini duyabilir miyim? “ sorusu geziniyor. Kulaklığı taksam sessizliğin sesini duysam, dünyanın sesini kısabilsem şöyle bir dinlense ruhum, zihnim.. İşte bu noktada kendime nefes alma fırsatı verdiğim mekanlar var. Gülhane bunlardan ve özlediğim mekanlardan biri. Kapısından girdiğim anda boylu boyunca devasa ağaçların karşılıyor olması yüzüme bir tebessüm kondurur. Ondan sonra hiç yola bakarak yürümem daima yukarı bakarım. Ağaçları köklerinden itibaren süzmeye başlayarak en son yemyeşil yaprakları olan dalların arasından süzülen göğün maviliği ile buluşur gözlerim. Yüzüme bir tebessüm daha kondurur. Sonra kuşların gökte süzülüşü ve cıvıltıları eşlik eder. Biraz nefes aldıktan sonra buna doymayarak bir ağacın dibine tünerim. Derin bir nefes alır, sakinliği içime çekerim. Kendime verdiğim sakinliğin tadını çıkarırım. Hayat telaşımı bir kenara bırakır, etrafı izlerim. Herkes koştururken zamanın farkına varmanın keyfini çıkarırım. Herkes hızlıyken ...